Η Σπιανάδα είναι η κεντρική πλατεία της Κέρκυρας και τόπος συνάντησης των κατοίκων και των επισκεπτών της, περικλείεται από τις οδούς Ηρώων αγωνιστών πολυτεχνείου στα ανατολικά και βόρεια, Ελευθερίας και Καποδιστρίου στα δυτικά και την οδό Ακαδημίας στο νότιο τμήμα της, τη διασχίζει κάθετα η οδός Δούσμανη.
Κατασκευάστηκε σύμφωνα με το στυλ των Βασιλικών Κήπων της Ευρώπης και είναι η μεγαλύτερη πλατεία των Βαλκανίων και μία από τις μεγαλύτερες της Ευρώπης.
Στο κιόσκι της πλατείας γίνονται συναυλίες συμφωνικής ορχηστρικής μουσικής αλλά και πολλές άλλες εκδηλώσεις κυρίως κατά την περίοδο του καλοκαιριού.
Αγώνες κρίκετ επίσης είναι πολύ συχνοί, το κρίκετ είναι καθαρά Βρετανικό άθλημα που υιοθέτησαν οι Κερκυραίοι από την περίοδο της Αγγλικής κυριαρχίας στο νησί.
Η πλατεία βρίσκεται ακριβώς δίπλα στον πάντα γεμάτο κόσμο πεζόδρομο του Λιστόν με τα γαλλικής αρχιτεκτονικής κτίρια και τις πολλές καφετέριες.
Η κατασκευή του Λιστόν άρχισε το 1807 και τελείωσε το 1814 από τους Αυτοκρατορικούς Γάλλους του Ναπολέοντα με αποκλειστικό σκοπό τη στέγαση τότε του Γαλλικού στρατού.
Το κτίριο σχεδιάστηκε από το Γάλλο αρχιτέκτονα Lesseps και υλοποιήθηκε και με τη βοήθεια του Έλληνα μηχανικού Ιωάννη Παρμεζάν.
Είναι ένα συγκρότημα κτιρίων που αναπτύσσονται γραμμικά στη δυτική πλευρά της Σπιανάδας, με ισόγειες τοξωτές στοές που οι ντόπιοι τις λένε βόλτες.
Η ονομασία Λιστόν προέρχεται από τη λέξη “Λίστα” που αναφέρονταν στη Λίστα των Ευγενών (Libro d’Oro) μιας και τα παλιά χρόνια μόνο οι ευγενείς που ήταν γραμμένοι σε αυτήν είχαν τη δυνατότητα να κάνουν τον περίπατό τους σε αυτό το σημείο της πόλης.
Σήμερα οι στοές του Λιστόν αποτελούν το κοσμικότερο σημείο της Κέρκυρας και είναι ο τόπος που συγκεντρώνει τον περισσότερο κόσμο.
Είναι γεμάτες με καφετέριες, εστιατόρια και γενικά μαγαζιά εστίασης, είναι το μέρος που είναι γεμάτο κόσμο χειμώνα καλοκαίρι, τα δε ενοίκια για τις καφετέριες άγγιζαν, τουλάχιστον μέχρι πριν την οικονομική κρίση, αστρονομικά ποσά, πράγμα που εξηγεί και τις ακριβές τιμές σε αυτό το σημείο.
Η βόλτα πάντως μπροστά από τα βόλτα (αψίδες) του Λιστόν είναι κάτι που δεν έχει αποφύγει κανείς και ο καφές στο Λιστόν είναι μια καθημερινή συνήθεια για πολλούς Κερκυραίους.
Επί Αγγλοκρατίας ο Βρετανός ύπατος αρμοστής Adam το 1819 αποφάσισε να χτίσει ένα μικρό σπιτάκι, έτσι ίσα ίσα που να χωράει άνετα αυτόν και την οικογένεια του.
Αλλά υπερέβαλε λίγο και αντί για σπίτι άφησε τελικά στην Κέρκυρα το Γεωργιανού ρυθμού υπέροχο αυτό ανάκτορο.
Το κτίριο σχεδιάστηκε από τον Άγγλο Συνταγματάρχη Μηχανικό Sir George Whitmore (1775-1862) και είναι μεγαλοπρεπές αλλά και κομψό παρά το μεγάλο μέγεθός του.
Πρόκειται για το μεγαλύτερο κτίριο ανακτόρων στην Ελλάδα μετά τα ανάκτορα του Όθωνα στην Αθήνα, δηλαδή τη σημερινή Βουλή.
Η Δωρικού ρυθμού κιονοστοιχία της πρόσοψης διαθέτει δύο πύλες, την Πύλη Αγίου Μιχαήλ και την Πύλη Αγίου Γεωργίου, ενώ στον κήπο του δεσπόζει ο ανδριάντας του αρμοστή Frederick Adam έργο του Κερκυραίου γλύπτη Παύλου Προσαλέντη.
Εξωτερικά έχει ανάγλυφες παραστάσεις των Ιονίων Νήσων ενώ στο εσωτερικό υπάρχουν δύο σειρές κιόνων Ιωνικού ρυθμού που περικλείουν την κεντρική αίθουσα, υπάρχουν σκηνές από την Οδύσσεια, ο πρώτος όροφος είναι διακοσμημένος με κίονες Κορινθιακού ρυθμού.
Οι κύριες αίθουσες είναι τρεις: Η αίθουσα χορού, η αίθουσα του θρόνου και η αίθουσα των συμποσίων.
Το ανάκτορο στο παρελθόν στέγαζε την Ιόνιο Γερουσία και το τάγμα των Αγίων Μιχαήλ και Γεωργίου ενώ για μισό αιώνα ήταν η θερινή κατοικία της πρώην βασιλικής οικογένειας.
Σήμερα έχει ανακαινιστεί και λειτουργεί ως μουσείο Κλασσικών Αρχαιοτήτων ενώ σε αυτό το κτίριο έγινε η Σύνοδος κορυφής της Ευρωπαϊκής ένωσης το 1994.
Το κτίριο δεσπόζει στη βόρεια πλευρά της Σπιανάδας επί της οδού Ηρώων Αγωνιστών Πολυτεχνείου και σήμερα στεγάζει επίσης το Μουσείο Ασιατικής Τέχνης και τη Δημοτική Πινακοθήκη.
Τελευταία ανανέωση 17 Φεβρουαρίου, 2022 ώρα 01:01 μμ
Οι Μπενίτσες έχουν μερικά πολύ παλιά και όμορφα κτίρια, μερικά από αυτά είναι παλαιότερα και από 5 αιώνες.
Προσπαθήσαμε να συλλέξουμε όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούσαμε για τα πιο σημαντικά από αυτά, δεν ήταν καθόλου εύκολο, καθώς οι περισσότεροι ηλικιωμένοι που γνώριζαν έχουν φύγει από τη ζωή και όσοι απέμειναν είναι τόσο μεγάλοι που δεν μπορούν να θυμηθούν και πολλά.
Παραθέτουμε εδώ όσα καταφέραμε να μάθουμε με την υπόσχεση να προσθέσουμε όσα περισσότερα στοιχεία θα μπορέσουμε να συλλέξουμε στο μέλλον.
Το ψηλό κτίριο στην είσοδο του παλιού λιμανιού των Μπενιτσών
Αυτό το ψηλό και λεπτό νεοκλασικό κτίριο, δεξιά στην εικόνα, χτίστηκε ακριβώς στις όχθες του ποταμού που τελείωνε στο παλιό λιμάνι των Μπενιτσών, τότε που ο κεντρικός δρόμος που οδηγεί στο παλιό χωριό τότε ήταν ποτάμι.
Πρέπει να χτίστηκε πριν από περίπου 4 αιώνες, αλλά λεπτομέρειες για την πρώιμη ιστορία του δεν είναι ακόμη γνωστές, χρειάζεται επιπλέον έρευνα στα παλιά υποθηκοφυλάκια.
Το παλιό σπίτι των Βανδώρων και το εστιατόριο του Κεφαλωνίτη-1960
Ιδιοκτήτες στις αρχές του 20ού αιώνα ήταν οι τρεις αδελφοί Βανδώροι, ο Μεμάς και ο Άγγελος που ήταν έμποροι στον εβραϊκό τομέα της Κέρκυρας και ο Σπύρος που ήταν δικηγόρος.
Ο ΕΔΕΣ, ήταν ένα δεξιόστροφο αντάρτικο κίνημα της κατοχής με επικεφαλής τον Ναπολέοντα Ζέρβα, με τη λήξη του πολέμου συνέχισε για λίγο τη δράση του και ο τοπικός ΕΔΕΣ είχε την έδρα του στο κτίριο του Βανδώρου από το 1945 έως το 1949.
Ο Σεραφείμ ήταν ένας παπάς που ζούσε στη Μεσογγή, ο οποίος αργότερα έγινε Αρχιεπίσκοπος, ήταν μέλος του ΕΔΕΣ, οι παλιοί τον θυμούνται να τριγυρνάει στην περιοχή πάντα πάνω σε ένα άλογο.
Μια ιταλική οικογένεια με 2 κόρες ζούσε στον πρώτο όροφο κατά την ιταλική κατοχή (1941-1943).
Στο ίδιο κτίριο, στο ισόγειο, και μετά το 1949, οι έμποροι Μάτιος και Λυκούρης άνοιξαν ένα κατάστημα γενικού εμπορίου, πουλούσαν πατάτες, κρεμμύδια κλπ. Τότε τους είχε ληστέψει μια συμμορία Ελλήνων από τη νότια Αλβανία στην περιοχή του Αγίου Ιωάννη των περιστερών και ενώ έφερναν εμπορεύματα από τη Λευκίμμη. Ο αρχηγός της συμμορίας ήταν ο παππούς ενός ξενοδόχου σήμερα στην Κέρκυρα.
Από το 1953 έως το 1958 στο ισόγειο υπήρχε το κουρείο του Γιάννη Κοντού (Μπουρέλα) και από το 1958 ως και το 1971 εδώ ήταν ένα από τα δύο καφενεία που υπήρχαν στις Μπενίτσες εκείνη την εποχή.
Ήταν το καφενείο Σκάλωμα που πήρε το όνομα του από το όνομα της περιοχής αφού η περιοχή γύρω από το λιμάνι και την παραλία ονομάζεται Σκάλωμα.
Καφενείο Σκάλωμα στις Μπενίτσες το 1967
Τώρα το κτίριο ανήκει στην οικογένεια Μπέλου καθώς το αγόρασαν το 1971 από τον Σπύρο Βανδώρο.
Σήμερα στο ισόγειο λειτουργεί το εστιατόριο Κληματαριά του Νίκου Μπέλου.
Το άλλο κτίριο – Η Φινάντσα
Το άλλο κτίριο της φωτογραφίας το 1941 ονομάστηκε Φινάντσα και ήταν το αρχηγείο του Ιταλικού κατοχικού στρατού.
Αλλά και το μέρος όπου βασανίστηκαν πολλοί κατά τη διάρκεια της κατοχής.
Οι Ιταλοί συνήθιζαν να συλλαμβάνουν και να ξυλοκοπούν οποιονδήποτε μόνο με μια απλή καταγγελία, έτσι υπήρχαν περιπτώσεις αντεκδίκησης όπου αν όποιος δεν χώνευε κάποιον τον κατάγγελνε στις Ιταλικές δυνάμεις κατοχής.
Ιδιοκτήτης του κτιρίου, που ήταν και μικρό ξενοδοχείο με 5 δωμάτια στον όροφο, ήταν κάποιος Παϊπέτης, γι αυτό και η παραλία μπροστά από αυτό λεγόνταν τότε η παραλία του Παϊπέτη.
Αργότερα το κτίριο έγινε το πασίγνωστο εστιατόριο του Στέφανου Κεφαλονίτη(Καψούκια) ο οποίος είχε ενοικιάσει ολόκληρο το κτίριο για πολλά χρόνια με αντίτιμο μία λάτα λάδι το χρόνο!
Το κτίριο κατεδαφίστηκε λίγο πριν το 1974 για να κατασκευαστεί η πλατεία και ο νέος δρόμος των Μπενιτσών.
Βεβαίως ο δρόμος θα μπορούσε να περάσει και χωρίς να κατεδαφιστεί το κτίριο αλλά ο Παϊπέτης ήθελε να απαλλαγεί από τον ενοικιαστή με το ενοίκιο του λαδιού και χρησιμοποίησε τις διασυνδέσεις του με τη χούντα!
Έτσι ο Παϊπέτης κατάφερε το 1970 να εισπράξει το ποσό του ενός εκατομμυρίου δραχμών από τη Χούντα για την απαλλοτρίωση του χώρου και την κατεδάφιση του κτιρίου, το έκανε μάλλον για να απαλλαγεί από το ενοικιοστάσιο του εστιατορίου.
Σε όσους φαίνεται μικρό το ποσό του ενός εκατομμυρίου δραχμών για εκείνη την εποχή, να αναφέρουμε ότι ήταν πολλαπλάσιο του ποσού που έδωσαν οι αδελφοί Μπέλου για να αγοράσουν το διπλανό κτίριο των αδελφών Βανδώρου, περίπου την ίδια εποχή.
Το κτίριο της Κοινότητας
Αυτό το κτίριο χτίστηκε πριν από περίπου 3 αιώνες και αργότερα ανήκε σε κάποιο Ιταλό ευγενή που ονομάζονταν Παλαβιτσίνι ή Παλαβοντσίνι.
Αργότερα πέρασε στην ιδιοκτησία του συμβολαιογράφου Βαρβιτσιώτη, ο οποίος μετά το θάνατο του το δώρησε στο κράτος για κοινωφελή χρήση.
Είναι γνωστό σήμερα ως το Βαρβιτσιώτειο κληροδότημα στις Μπενίτσες.
Στο κτίριο Παλαβιτσίνι υπήρχαν πάντα τα γραφεία της τοπικής κοινότητας. Πριν από πολλά χρόνια ήταν σε ένα μικρό γραφείο στο πίσω μέρος του ορόφου του κτιρίου ενώ ο υπόλοιπος όροφος χρησιμοποιήθηκε ως τελωνείο. Ο πρώτος τελωνειακός υπάλληλος ήταν κάποιος Χαρίλαος Πατέρας ο οποίος κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του εδώ παντρεύτηκε την Λίνα Κουρή.
Το Τελωνείο μεταφέρθηκε στην πόλη της Κέρκυρας το 1962.
Από το 1962 έως το 1965 στεγάζονταν εδώ μια Οικοκυρική σχολή, οι κοπέλες που φοιτούσαν προέρχονταν από φτωχές κυρίως οικογένειες από όλα τα χωριά της Κέρκυρας.
Ναι, ακούγεται περίεργο τώρα, αλλά στην Ελλάδα της δεκαετίας του 60 υπήρχαν σχολεία όπου διδάσκονταν νεαρά κορίτσια πώς να γίνουν καλές νοικοκυρές. Αυτή η σχολή το 1965 μετακινήθηκε λίγα μέτρα πιο βόρεια σε άλλο κτίριο για μερικά χρόνια ακόμη μέχρι που έκλεισε οριστικά το 1972.
Τα κορίτσια ζούσαν εσώκλειστα μέσα στο σπίτι και πολλά από αυτά γνώρισαν και παντρεύτηκαν με άντρες από τις Μπενίτσες.
Σήμερα ο πρώτος όροφος του κτιρίου ανήκει στην κοινότητα και στεγάζει και τα γραφεία του Πολιτιστικού Συλλόγου Μπενιτσών, ενώ το ισόγειο το διαχειρίζεται ο Δήμος και ενοικιάζεται για εμπορικούς σκοπούς.
Το κτίριο της οικογένειας Παγιάτη
Χτίστηκε από έναν Ιταλό, αργότερα ο ιδιοκτήτης ήταν ένας άλλος Ιταλός που ονομάζονταν Παλέρμο.
Το σπίτι του Παγιάτη
Η οικογένεια Παγιάτη διέμενε εκεί για περισσότερες από 4 δεκαετίες και το απέκτησε λόγω χρησικτησίας. Το σπίτι ανήκει σήμερα σε αυτούς.
Σε αυτή τη σημερινή φωτογραφία, το σπίτι είναι πλήρως ανακαινισμένο και διαφορετικό από το αρχικό κτίριο.
Τελευταία ανανέωση 17 Φεβρουαρίου, 2022 ώρα 01:19 πμ
Το Αγγελόκαστρο
Κέρκυρα,Αγγελόκαστρο στην Παλαιοκαστρίτσα
Το Αγγελόκαστρο ήταν το δυτικότερο φυλάκιο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και του Δεσποτάτου της Ηπείρου στο οποίο ανήκε η Κέρκυρα μέχρι το 1267 μ.Χ., βρίσκεται κοντά στο χωριό Κρήνη βόρεια της Παλαιοκαστρίτσας δίπλα σε ένα μοναστήρι.
Χτίστηκε στις αρχές του 12ου αιώνα μ.Χ. από τον Δεσπότη της Ηπείρου Δούκα Μιχαήλ-Άγγελο Κομνηνό τον δεύτερο, και στην ακμή του, σε περίπτωση ανάγκης, μπορούσε να προστατεύσει ολόκληρο τον πληθυσμό της περιοχής, περίπου 4000 ανθρώπους.
Μέσα στο κάστρο διατηρούνται δύο μεγάλες δεξαμενές νερού και οι εκκλησίες των Αγίων Αρχαγγέλων και της Αγίας Κυριακής.
Η εκκλησία των Αρχαγγέλων χτίστηκε το 1784 στην τοποθεσία παλαιότερης εκκλησίας.
Η Αγία Κυριακή είναι χτισμένη μέσα σε ένα μικρό σπήλαιο και έχει έργα ζωγραφικής του 18ου αιώνα.
Το Αγγελόκαστρο γνώρισε πολλές πολιορκίες, αλλά δεν έπεσε ποτέ, εκτός από μία φορά, στους Ενετούς μετά από μια εξάμηνη πολιορκία το 1386.
Το 1537 οι 8 μόνο στρατιώτες της φρουράς του με τη βοήθεια των κατοίκων κατάφεραν να αποκρούσουν την επίθεση του Μπαρμπαρόσα.
Οι Τούρκοι προσπάθησαν ξανά και πάλι απέτυχαν να κατακτήσουν το Κάστρο το 1571.
Τα χωριά γύρω πήραν τα ονόματα τους από τους στρατιώτες της Βυζαντινής περιόδου που πήραν κομμάτια γης για να εγκατασταθούν εδώ όταν τέλειωσε η θητεία τους.
Παραδείγματα ονομάτων έχουμε: οι Μακρήδες στο χωριό Μακράδες, Βίστονας στον Βίστονα, Δούκες στους Δουκάδες, Ασπώτες στους Ασπιωτάδες, Καβαδίας στους Καβαδάδες κ.α.
Σήμερα το κάστρο στέκεται ακόμη στην κορυφή του βράχου και είναι ένα ισχυρό τουριστικό αξιοθέατο, ένα καλά διατηρημένο κομμάτι της ιστορίας αυτού του μαγευτικού νησιού.
Τελευταία ανανέωση 9 Φεβρουαρίου, 2022 ώρα 02:47 πμ
Ένας χάρτης της Κέρκυρας με όλα τα ονόματα σε Ελληνική και Αγγλική γλώσσα.
Όλο το πυκνό οδικό δίκτυο της Κέρκυρας με τις κύριες οδικές αρτηρίες, τους μικρότερους και τους αγροτικούς δρόμους, συν όλα τα σημαντικά χωριά, οι τοποθεσίες και οι μικρότεροι οικισμοί γύρω από το νησί βρίσκονται σε αυτό το χάρτη.
