Ας συγκεντρωθούμε σε έναν μύθο που αποδεικνύει ένα πράγμα ξεκάθαρα: ακόμη και οι θεοί μπορούν να βρεθούν απελπιστικά σε δύσκολη κατάσταση.
Και όταν ένας ερωτευμένος Ολυμπιονίκης κυνηγάει μια νύμφη που δεν θέλει απολύτως καμιά σχέση μαζί του, έχετε μια ιστορία που είναι ίση με ρομαντική τραγωδία και αρχαίο Ελληνικό χάος. Καλώς ήρθατε στο δράμα του Απόλλωνα και της Δάφνης.
Φανταστείτε λοιπόν αυτό. Τον Απόλλωνα, το χρυσό αγόρι των θεών – κυριολεκτικά. Θεός της μουσικής, της ποίησης, της προφητείας, του ηλιακού φωτός… ουσιαστικά ο τύπος που κερδίζει κάθε κατηγορία Θεϊκών Βραβείων.
Είναι σε φόρμα αφού έψησε τον Πύθωνα στους Δελφούς, με το στήθος του γεμάτο φωτιά, το εγώ του να καίγεται. Ο τύπος λάμπει από νίκη και ίσως με υπερβολική αυτοπεποίθηση.
Μπαίνει ο Έρωτας – μικροσκοπικός, φτερωτός, οπλισμένος με βέλη. Ο Απόλλωνας, σε απόγειο αυτάρεσκης διάθεσης, αποφασίζει να τον κοροϊδέψει: «Ε, παιδί, δεν είναι καλύτερα να συνεχίσεις να παίζεις με παιχνίδια αντί να ρίχνεις βέλη αγάπης;» Μεγάλο λάθος. Τεράστιο. Γιατί αν υπάρχει ένα πράγμα που κάνει καλά ο Έρωτας, είναι η εκδίκηση. Μικρή, ποιητική εκδίκηση.
Έτσι, ο Έρωτας τραβάει δύο βέλη:
Ένα χρυσό, που πυροδοτεί ακαταμάχητο έρωτα.
Ένα από μόλυβδο, που πυροδοτεί το «σε καμία περίπτωση, φύγε μακριά μου».
Πυροβολεί τον Απόλλωνα με το χρυσό — μπαμ, άμεση εμμονή.
Πυροβολεί τη Δάφνη, μια πανέμορφη νύμφη και κόρη του θεού του ποταμού Πηνειού, με το μόλυβδο — μπαμ, άμεση άρνηση.
Ο Απόλλωνας βλέπει τη Δάφνη και αμέσως μεταμορφώνεται στη θεϊκή εκδοχή ενός άντρα που γράφει ποίηση στις 3 π.μ. Η Δάφνη, εν τω μεταξύ, δεν θέλει καμία σχέση με τον ρομαντισμό. Έχει ορκιστεί σε μια ζωή ελευθερίας, δάση και καθόλου σχέσεις. Ουσιαστικά, η αρχαία Ελληνίδα διευθύνουσα σύμβουλος της Λέσχης των σκληρών φεμινιστριών.
Αλλά ο Απόλλωνας βρίσκεται σε πλήρη καταδίωξη. Τρέχει πίσω της μέσα από το δάσος, δηλώνοντας αγάπη, παίζοντας το πιο απεγνωσμένο κομμάτι του κόσμου στη λύρα του, και η Δάφνη τρέχει σαν να εξαρτάται η ζωή της από αυτό.
Και όταν συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να του ξεφύγει, κάνει την απόλυτη κίνηση: παρακαλεί τον πατέρα της, τον Πηνειό, να τη σώσει. Αυτός το κάνει — κατά τρόπο όμως που μόνο η Ελληνική μυθολογία θα θεωρούσε λύση.
Ακριβώς τη στιγμή που ο Απόλλωνας ετοιμάζεται να την πιάσει, η Δάφνη μεταμορφώνεται. Τα πόδια της ριζώνουν στο έδαφος, τα χέρια της τεντώνονται σε κλαδιά, το δέρμα της γίνεται φλοιός και τα φύλλα ξεπηδούν από τις άκρες των δακτύλων της. Σε δευτερόλεπτα, γίνεται δάφνη, σιωπηλή, ακίνητη και απρόσιτη για πάντα.
Ο Απόλλωνας φτάνει ακριβώς στην ώρα για να δει τη γυναίκα που αγαπά να μετατρέπεται σε φυτό.
Συγκλονισμένος, κάνει αυτό που κάνουν καλύτερα οι μυθικοί άντρες: το κάνει συμβολικό. Ορκίζεται ότι η δάφνη θα είναι το ιερό του δέντρο.
Οι νικητές θα φορούν δάφνινα στέμματα, οι ποιητές και οι ήρωες θα τιμηθούν με τα φύλλα της. Είναι μια υπόσχεση, ένας φόρος τιμής και μια γλυκόπικρη προσπάθεια να κρατηθεί κάποιος που δεν ήθελε ποτέ να κρατηθεί.
Έτσι, στο τέλος, ο Απόλλωνας παίρνει τη δάφνη του – αλλά όχι την αγάπη του. Και η Δάφνη ξεφεύγει από το κυνήγι του Απόλλωνα – αλλά χάνει την ανθρώπινη μορφή της στην πράξη.
Είναι μια ιστορία για την επιθυμία, τα όρια, την εμμονή και το πώς μερικές φορές ο μόνος τρόπος για να αποκτήσεις την ελευθερία σου είναι να γίνεις κάτι εντελώς νέο.
Δάφνη και Απόλλωνας: ένας μύθος που αποδεικνύει ότι τα βέλη του έρωτα πρέπει να συνοδεύονται από προειδοποιητικές βολές — και ότι μερικές φορές το δέντρο έχει καλύτερα όρια από τον θεό.
Σχολιάστε