Τα Παλιά Ιστορικά Κτίρια των Μπενιτσών

Μοιραστείτε το με τους φίλους σας!

Τελευταία ανανέωση 6 Οκτωβρίου, 2023 ώρα 09:37 μμ

Οι Μπενίτσες έχουν μερικά πολύ παλιά και όμορφα κτίρια, μερικά από αυτά είναι παλαιότερα και από 5 αιώνες.

Προσπαθήσαμε να συλλέξουμε όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούσαμε για τα πιο σημαντικά από αυτά, δεν ήταν καθόλου εύκολο, καθώς οι περισσότεροι ηλικιωμένοι που γνώριζαν έχουν φύγει από τη ζωή και όσοι απέμειναν είναι τόσο μεγάλοι που δεν μπορούν να θυμηθούν και πολλά.

Παραθέτουμε εδώ όσα καταφέραμε να μάθουμε με την υπόσχεση να προσθέσουμε όσα περισσότερα στοιχεία θα μπορέσουμε να συλλέξουμε στο μέλλον.

Το ψηλό κτίριο στην είσοδο του παλιού λιμανιού των Μπενιτσών

Αυτό το ψηλό και λεπτό νεοκλασικό κτίριο, δεξιά στην εικόνα, χτίστηκε ακριβώς στις όχθες του ποταμού που τελείωνε στο παλιό λιμάνι των Μπενιτσών, τότε που ο κεντρικός δρόμος που οδηγεί στο παλιό χωριό τότε ήταν ποτάμι.

Πρέπει να χτίστηκε πριν από περίπου 4 αιώνες, αλλά λεπτομέρειες για την πρώιμη ιστορία του δεν είναι ακόμη γνωστές, χρειάζεται επιπλέον έρευνα στα παλιά υποθηκοφυλάκια.

Το παλιό σπίτι των Βανδώρων και το εστιατόριο του Κεφαλονίτη-1960 — Το παλιό σπίτι των Βανδώρων και το εστιατόριο του Κεφαλωνίτη-1960

Ιδιοκτήτες στις αρχές του 20ού αιώνα ήταν οι τρεις αδελφοί Βανδώροι, ο Μεμάς και ο Άγγελος που ήταν έμποροι στον εβραϊκό τομέα της Κέρκυρας και ο Σπύρος που ήταν δικηγόρος.

Ο ΕΔΕΣ, ήταν ένα δεξιόστροφο αντάρτικο κίνημα της κατοχής με επικεφαλής τον Ναπολέοντα Ζέρβα, με τη λήξη του πολέμου συνέχισε για λίγο τη δράση του και ο τοπικός ΕΔΕΣ είχε την έδρα του στο κτίριο του Βανδώρου από το 1945 έως το 1949.

Ο Σεραφείμ ήταν ένας παπάς που ζούσε στη Μεσογγή, ο οποίος αργότερα έγινε Αρχιεπίσκοπος, ήταν μέλος του ΕΔΕΣ, οι παλιοί τον θυμούνται να τριγυρνάει στην περιοχή πάντα πάνω σε ένα άλογο.

Μια ιταλική οικογένεια με 2 κόρες ζούσε στον πρώτο όροφο κατά την ιταλική κατοχή (1941-1943).

Στο ίδιο κτίριο, στο ισόγειο, και μετά το 1949, οι έμποροι Μάτιος και Λυκούρης άνοιξαν ένα κατάστημα γενικού εμπορίου, πουλούσαν πατάτες, κρεμμύδια κλπ. Τότε τους είχε ληστέψει μια συμμορία Ελλήνων από τη νότια Αλβανία στην περιοχή του Αγίου Ιωάννη των περιστερών και ενώ έφερναν εμπορεύματα από τη Λευκίμμη. Ο αρχηγός της συμμορίας ήταν ο παππούς ενός ξενοδόχου σήμερα στην Κέρκυρα.

Από το 1953 έως το 1958 στο ισόγειο υπήρχε το κουρείο του Γιάννη Κοντού (Μπουρέλα) και από το 1958 ως και το 1971 εδώ ήταν ένα από τα δύο καφενεία που υπήρχαν στις Μπενίτσες εκείνη την εποχή.

Ήταν το καφενείο Σκάλωμα που πήρε το όνομα του από το όνομα της περιοχής αφού η περιοχή γύρω από το λιμάνι και την παραλία ονομάζεται Σκάλωμα.

Τώρα το κτίριο ανήκει στην οικογένεια Μπέλου καθώς το αγόρασαν το 1971 από τον Σπύρο Βανδώρο.

Σήμερα στο ισόγειο λειτουργεί το εστιατόριο Κληματαριά του Νίκου Μπέλου.

Το άλλο κτίριο – Η Φινάντσα

Το άλλο κτίριο της φωτογραφίας το 1941 ονομάστηκε Φινάντσα και ήταν το αρχηγείο του Ιταλικού κατοχικού στρατού.

Αλλά και το μέρος όπου βασανίστηκαν πολλοί κατά τη διάρκεια της κατοχής.

Οι Ιταλοί συνήθιζαν να συλλαμβάνουν και να ξυλοκοπούν οποιονδήποτε μόνο με μια απλή καταγγελία, έτσι υπήρχαν περιπτώσεις αντεκδίκησης όπου αν όποιος δεν χώνευε κάποιον τον κατάγγελνε στις Ιταλικές δυνάμεις κατοχής.

Ιδιοκτήτης του κτιρίου, που ήταν και μικρό ξενοδοχείο με 5 δωμάτια στον όροφο, ήταν κάποιος Παϊπέτης, γι αυτό και η παραλία μπροστά από αυτό λεγόνταν τότε η παραλία του Παϊπέτη.

Εστιατόριο Κεφαλονίτη

Ιταλοί στις κατεχόμενες Μπενίτσες το 1942

Αργότερα το κτίριο έγινε το πασίγνωστο εστιατόριο του Στέφανου Κεφαλονίτη(Καψούκια) ο οποίος είχε ενοικιάσει ολόκληρο το κτίριο για πολλά χρόνια με αντίτιμο μία λάτα λάδι το χρόνο!

Το κτίριο κατεδαφίστηκε λίγο πριν το 1974 για να κατασκευαστεί η πλατεία και ο νέος δρόμος των Μπενιτσών.

Βεβαίως ο δρόμος θα μπορούσε να περάσει και χωρίς να κατεδαφιστεί το κτίριο αλλά ο Παϊπέτης ήθελε να απαλλαγεί από τον ενοικιαστή με το ενοίκιο του λαδιού και χρησιμοποίησε τις διασυνδέσεις του με τη χούντα!

Έτσι ο Παϊπέτης κατάφερε το 1970 να εισπράξει το ποσό του ενός εκατομμυρίου δραχμών από τη Χούντα για την απαλλοτρίωση του χώρου και την κατεδάφιση του κτιρίου, το έκανε μάλλον για να απαλλαγεί από το ενοικιοστάσιο του εστιατορίου.

Σε όσους φαίνεται μικρό το ποσό του ενός εκατομμυρίου δραχμών για εκείνη την εποχή, να αναφέρουμε ότι ήταν πολλαπλάσιο του ποσού που έδωσαν οι αδελφοί Μπέλου για να αγοράσουν το διπλανό κτίριο των αδελφών Βανδώρου, περίπου την ίδια εποχή.

Το κτίριο της Κοινότητας

Αυτό το κτίριο χτίστηκε πριν από περίπου 3 αιώνες και αργότερα ανήκε σε κάποιο Ιταλό ευγενή που ονομάζονταν Παλαβιτσίνι ή Παλαβοντσίνι.

Αργότερα πέρασε στην ιδιοκτησία του συμβολαιογράφου Βαρβιτσιώτη, ο οποίος μετά το θάνατο του το δώρησε στο κράτος για κοινωφελή χρήση.

Είναι γνωστό σήμερα ως το Βαρβιτσιώτειο κληροδότημα στις Μπενίτσες.

Στο κτίριο Παλαβιτσίνι υπήρχαν πάντα τα γραφεία της τοπικής κοινότητας. Πριν από πολλά χρόνια ήταν σε ένα μικρό γραφείο στο πίσω μέρος του ορόφου του κτιρίου ενώ ο υπόλοιπος όροφος χρησιμοποιήθηκε ως τελωνείο. Ο πρώτος τελωνειακός υπάλληλος ήταν κάποιος Χαρίλαος Πατέρας ο οποίος κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του εδώ παντρεύτηκε την Λίνα Κουρή.

Το Τελωνείο μεταφέρθηκε στην πόλη της Κέρκυρας το 1962.

Από το 1962 έως το 1965 στεγάζονταν εδώ μια Οικοκυρική σχολή, οι κοπέλες που φοιτούσαν προέρχονταν από φτωχές κυρίως οικογένειες από όλα τα χωριά της Κέρκυρας.

Ναι, ακούγεται περίεργο τώρα, αλλά στην Ελλάδα της δεκαετίας του 60 υπήρχαν σχολεία όπου διδάσκονταν νεαρά κορίτσια πώς να γίνουν καλές νοικοκυρές. Αυτή η σχολή το 1965 μετακινήθηκε λίγα μέτρα πιο βόρεια σε άλλο κτίριο για μερικά χρόνια ακόμη μέχρι που έκλεισε οριστικά το 1972.

Τα κορίτσια ζούσαν εσώκλειστα μέσα στο σπίτι και πολλά από αυτά γνώρισαν και παντρεύτηκαν με άντρες από τις Μπενίτσες.

Σήμερα ο πρώτος όροφος του κτιρίου ανήκει στην κοινότητα και στεγάζει και τα γραφεία του Πολιτιστικού Συλλόγου Μπενιτσών, ενώ το ισόγειο το διαχειρίζεται ο Δήμος και ενοικιάζεται για εμπορικούς σκοπούς.