Ιστολόγιο

Δίπλα στη λιμνοθάλασσα των Κορισσίων υπάρχει ένα μικρό δάσος με κέδρους που χωρίζει τις δύο μεγάλες αμμώδεις παραλίες Χαλικούνα και Ίσσου.

Ήταν άνοιξη του 2015, πρωτομαγιά, πολύ πριν σφίξουν όπως λέμε οι ζέστες, όταν μια μεγάλη παρέα, αποφασίσαμε να επισκεφτούμε μια ταβέρνα στην περιοχή του Χαλικούνα.

Αυτός που είχε και την ιδέα πρότεινε και επέμενε πριν πάμε για φαγητό να κάνουμε έναν ωραίο περίπατο, όπως τον ονόμασε, μέσα στο κεδροδάσος μέχρι την παραλία του Ίσσου.

Εξ’άλλου το περπάτημα κάνει καλό και ανοίγει και την όρεξη.

Ανάμεσα Χαλικούνα και Ίσσο – μέσα στο κεδροδάσος

Αφήσαμε λοιπόν τα αυτοκίνητα στο τέλος του χωματόδρομου κατά μήκος του Χαλικούνα, στο στόμιο της λιμνοθάλασσας δηλαδή στο σημείο που ενώνεται η λίμνη με τη θάλασσα, και περνώντας από μια μικρή και λίγο επικίνδυνη λόγω παλαιότητας ξύλινη γέφυρα μπήκαμε στο μονοπάτι ακριβώς δίπλα στα νερά της λίμνης.

Η Λιμνοθάλασσα Κορισσίων είναι ένας πολύ πλούσιος υδροβιότοπος και μέρος όπου ψαρεύουν οι ντόπιοι, από εδώ βγάζουν πολύ ψιλή γαρίδα που αφθονεί σε αυτά τα νερά αλλά και πολλά είδη ψαριών.

Όπου όμως υπάρχουν γαρίδες και γόνοι ψαριών υπάρχουν και ψαροπούλια και διάφορα άλλα όχι και τόσο συμπαθητικά είδη…

Μόλις μπήκαμε στο μονοπάτι που ήταν ακριβώς στις όχθες της λίμνης, αμέσως κατάλαβα ότι έπρεπε να προσέχω πολύ όταν μιλάω όπως και όταν αναπνέω, τα εκατομμύρια κουνούπια χόρευαν γύρω μας και τσιμπούσαν με την ψυχή τους, ήταν τόσα πολλά που έμπαιναν στη μύτη και το στόμα.

Ρε μεγάλε λέω του φίλου μας, για βόλτα ήρθαμε ή για να ταΐσουμε τα κουνούπια;

Δεν είχαμε άλλη επιλογή από το να προχωρήσουμε γρήγορα ώστε να περάσουμε στην άλλη πλευρά.

Μετά από λίγο φύγαμε από το μονοπάτι των κουνουπιών και μπήκαμε πιο μέσα στο δάσος.

Εδώ εκτός από τα κουνούπια υπήρχαν και πολλά φίδια, η οχιά στην Κέρκυρα είναι ντόπια και φαρμακερή, έτσι ο οδηγός μας προχωρούσε μπροστά χτυπώντας το έδαφος με τα πόδια και ένα μακρύ καλάμι ώστε να διώχνει μακρυά τα επικίνδυνα ερπετά που μπορεί να βρίσκονταν και κάτω από τις ρίζες των δέντρων που ήταν χωμένα στην άμμο.

Στα κλαδιά της οργιώδους βλάστησης κρέμονταν αράχνες μικρές και μεγάλες και διάφορα παράξενα και κάπως άγνωστα είδη συμπαθητικών εντόμων που καλύτερα να μη σε τσιμπήσουν…

Μετά από ένα χιλιόμετρο γρήγορης και δύσκολης πορείας αφού τα πόδια βούλιαζαν μέσα στην άμμο, αραίωσαν τα δέντρα και φτάσαμε σε έδαφος με πιο σκληρή άμμο και θάμνους, χρειαζόμαστε περίπου άλλα 500 μέτρα μέχρι την παραλία.

Τόση ήταν η προσπάθεια κατά τη διάρκεια αυτού του οδοιπορικού που δυστυχώς δεν είχα μυαλό να τραβήξω ούτε φωτογραφίες, έτσι η μόνη φωτογραφία που υπάρχει εδώ είναι μία από το google earth που δείχνει ακριβώς που βρίσκεται το δάσος και τις τοποθεσίες γύρω από αυτό.

Στο τέλος του ποδαρόδρομου εγώ ξυνόμουν από τα τσιμπήματα των κουνουπιών και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το πως θα γυρίσουμε πίσω.

Οι γυναίκες της παρέας αντίθετα τα πέταξαν όλα και πέσανε στη θάλασσα !!!

Για το γυρισμό αποφάσισα τι θα κάνω και βούτηξα κι εγώ ξεχνώντας προσωρινά τον ποδαρόδρομο που δεν είναι και από τα καλύτερα μου.

Μετά από καμιά ώρα ξεκινήσαμε για την επιστροφή.

Παιδιά λέω, εγώ θα σας περιμένω στα αυτοκίνητα.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και αρχίζω να περπατάω γρήγορα όπως ακριβώς ένας αθλητής του βάδην.

Δεν καταλάβαινα ούτε τσιμπήματα ούτε τίποτα, σε 3 λεπτά είχα διανύσει την απόσταση και περίμενα τους άλλους να φτάσουν.

Αυτό λοιπόν είναι το κεδροδάσος της λίμνης Κορισσίων, όμορφο, άγριο και με πολλά κουνούπια πυραύλους, διψασμένα για αίμα.

Παρά τις δυσκολίες, η όλη εμπειρία ήταν όμορφη

Δεν μπορώ να κρύψω βέβαια ότι παρά τη φαγούρα και το πρήξιμο η όλη εμπειρία ήταν όμορφη, ειδικά μετά στο εστιατόριο όπου φάγαμε τα αντερά μας.

Όλα αυτά μπορεί να αποθαρρύνουν κάποιους από το να κάνουν αυτή την διαδρομή, ακόμη κι εγώ όμως που δεν είμαι λάτρης του ποδαρόδρομου, τελικά μετά από καιρό συνειδητοποίησα ότι ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία και ίσως αν παρουσιαστεί η ευκαιρία να το ξανακάνω σύντομα, γιατί λοιπόν όχι και σεις;

Στην φωτογραφία φαίνεται η πορεία με την κόκκινη γραμμή.