Στην Eλληνική μυθολογία, η Νύχτα, η Αρχέγονη Θεά της Νύχτας, συγκαταλέγεται στις παλαιότερες θεϊκές δυνάμεις που περιγράφονται στη Θεογονία.
Γεννήθηκε από το ίδιο το Χάος και υπήρχε πριν ο κόσμος αποκτήσει μορφή. Από το άπειρο σκοτάδι της προήλθε μια τεράστια γενεαλογία θεϊκών όντων – όχι θεοί με θνητές μορφές, αλλά αγνές δυνάμεις που κυβερνούσαν την αόρατη δομή της ύπαρξης.
Μέσω της ένωσής της με το Έρεβος (Σκοτάδι), η Νύχτα γέννησε τον Αιθέρα και την Ημέρα, τις ουσίες του φωτός και της ημέρας.
Ωστόσο, οι περισσότεροι απόγονοί της γεννήθηκαν μόνο από τη Νύχτα: οντότητες που ενσαρκώνουν τον θάνατο, τον ύπνο, τη μοίρα, τη διαμάχη, την αγάπη και κάθε απόχρωση της ανθρώπινης εμπειρίας. Κινούνταν αόρατα, διαμορφώνοντας τόσο το θνητό όσο και το θεϊκό βασίλειο, μια αιώνια υπενθύμιση ότι ακόμη και οι θεοί ζούσαν κάτω από τη σκιά της Νύχτας.
Παιδιά της Νύχτας
Πριν από τους Ολύμπιους, πριν ακόμη και από τους Τιτάνες, υπήρχε η Νύχτα, η Αρχέγονη Νύχτα. Από το απέραντο σκοτάδι της προήλθαν οι πρώτες θεϊκές δυνάμεις, όχι διαμορφωμένες σαν θνητοί, αλλά υπάρχουσες ως αγνές δυνάμεις που κυβερνούσαν το συναίσθημα, το πεπρωμένο και τον ίδιο τον θάνατο. Κάποιες γεννήθηκαν με τον Έρεβο (Σκοτάδι). Οι περισσότερες προέκυψαν μόνο από τη Νύχτα, εκφράζοντας η καθεμία μια πτυχή της πολυπλοκότητας της ζωής.
Με τον Έρεβο
- Αιθέρας (Αἰθήρ) – Η θεϊκή λάμψη του ανώτερου αέρα, ουσία του φωτός και της διαύγειας.
- Ημέρα (Ἡμέρα) – Το πνεύμα της Ημέρας, η αντίθετη πνοή από τη σκιά της Νύχτας.
Γεννημένοι μόνο από τη Νύχτα
- Μόρος (Μόρος) – Καταστροφή
Ο άθραυστος νόμος του πεπρωμένου. το τέλος που περιμένει κάθε ον. - Θάνατος (Θάνατος) – Θάνατος
Η ιερή ηρεμία που τερματίζει τη ζωή και επιστρέφει όλα τα πράγματα στη σιωπή. - Ύπνος (Ὕπνος) – Ύπνος
Η θεϊκή ανάπαυση που αντικατοπτρίζει τον θάνατο αλλά αποκαθιστά τη ζωή. Είχε και τα δικά του παιδιά.- Φόρκυς – (μερικές φορές αναφέρεται ως ένα από τα παιδιά του Ύπνου)
- Φοβήτορας (Ικέλος) – Το πνεύμα του εφιάλτη, που εμφανίζεται ως θηρίο ή φόβος.
- Ίκελος – Εναλλακτική ονομασία του Φοβήτορα σε ορισμένες πηγές.
- Φάντασος – Το πνεύμα των σουρεαλιστικών, φανταστικών οραμάτων.
- Οι Ονείροι (Ὄνειρα) – Όνειρα
Οι περιπλανώμενες δυνάμεις που υφαίνουν εικόνες στα θνητά μυαλά. ανάμεσά τους, ο Μορφέας, ο Φοβήτορας/Ικελος και ο Φάντασος. - Νέμεσις – Ανταπόδοση
Η θεϊκή ισορροπία που ταπεινώνει την αλαζονεία και αποκαθιστά τη δικαιοσύνη. - Μώμος – Κριτική ή Ειρωνεία
Η φωνή που αποκαλύπτει σφάλματα και ανοησίες, ακόμη και μεταξύ θεών. - Φιλότης – Στοργή
Ο ιερός δεσμός αγάπης, φιλίας και ενότητας μεταξύ των όντων. - Γέρας – Γηρατειά
Η θεϊκή φθορά του χρόνου από την οποία κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει. - Έρις – Διαμάχη
Η ανησυχία που προκαλεί ανταγωνισμό και σύγκρουση. - Απάτη – Απάτη
Η λεπτή δύναμη της ψευδαίσθησης και του ψεύδους. - Οίζυς (Ὀϊζύς) – Δυστυχία ή Βάσανα
Η σκιά του πόνου που ακολουθεί τη θνητή επίγνωση. - Οι Μοίρες (Μοῖραι) – Οι Μοίρες
Η θεϊκή τάξη της ζωής και του θανάτου, η Κλωθώ περιστρέφει το νήμα της ζωής, η Λάχεσις μετράει, η Άτροπος καθορίζει το τέλος. - Οι Κήρες (Κῆρες) – Πνεύματα του Θανάτου
Οι άγριες ενέργειες του βίαιου θανάτου, τα στοιχειωμένα πεδία μαχών και το τέλος χωρίς ειρήνη.
Η Κληρονομιά της Νύχτας και των Απογόνων της
Τα παιδιά της Νύχτας σχηματίζουν το αόρατο πλαίσιο του κόσμου που περιγράφεται στην Ελληνική μυθολογία. Είναι τα θεϊκά ρεύματα πίσω από το συναίσθημα, τη δικαιοσύνη, τη θνητότητα και το χάος, δυνάμεις από τις οποίες ούτε ο Όλυμπος ούτε ο κάτω κόσμος μπορούσαν να ξεφύγουν. Στη Θεογονία, η παρουσία τους σηματοδοτεί τη στιγμή που το σκοτάδι άρχισε να παίρνει μορφή και όνομα, δίνοντας τάξη στους αόρατους νόμους που εξακολουθούν να κυβερνούν θεούς και θνητούς.
Μέσω αυτών, η Νυξ παραμένει αιώνια: μια παρουσία που γίνεται περισσότερο αισθητή παρά ορατή, κατοικώντας σε κάθε σιωπή, όνειρο και σκιά. Για να εξερευνήσετε πώς αυτές οι αρχαίες δυνάμεις συνδέονται με τους μεταγενέστερους θεούς και ήρωες, συνεχίστε με την ιστορία της Θεογονίας και την εξελισσόμενη γενεαλογία της δημιουργίας.
Σχολιάστε