Ενετοκρατία στην Κέρκυρα

Τελευταία ανανέωση 6 Οκτωβρίου, 2023 ώρα 09:27 μμ

Ενετοκρατία στην Κέρκυρα (1386 – 1797 μ.χ)

Το Συμβούλιο της Κέρκυρας και ειδικά η υπερισχύουσα πλειοψηφία των φιλοενετικών ευγενών που είχε δημιουργηθεί, μη περιμένοντας αποτελεσματική προστασία από το Βυζάντιο που κατέρεε, και υπό την μόνιμη απειλή των Τούρκων, ζήτησε το 1386 μ.χ.την προστασία της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας του Αγίου Μάρκου.

Οι Βενετοί θεώρησαν την Κέρκυρα σαν θέση κλειδί για τα θαλάσσια συμφέροντα τους στην περιοχή, αλλά και ένα εύφορο έδαφος για τις αγροτικές καλλιέργειες που δεν ευδοκιμούσαν στα εδάφη τους και ειδικά αυτή της ελιάς, και έτσι αφού αγόρασαν το νησί από το βασίλειο της Νάπολης αντί 30.000 χρυσών δουκάτων, αποβιβάζουν στην Κέρκυρα δυνάμεις με επικεφαλής τον Καπιτάνο του Κόλπου Ιωάννη Μιάνι.

Στην πολυτάραχη εκείνη εποχή όπου δεν υπήρχε καν εθνική συνείδηση συνέβαιναν περίεργα γεγονότα, έτσι ενώ οι Ενετοί κατέλαβαν χωρίς αντίσταση το Παλαιό φρούριο και στερέωσαν την κυριαρχία τους στο μεγαλύτερο μέρος του νησιού, στα βόρεια τα φρούρια Αγγελόκαστρο και Κασσιόπης συνέχιζαν να ελέγχονται από τους Ανδηγαυούς που δεν είχαν συμφωνήσει στην πώληση του νησιού και που τους βοηθούσαν όλως περιέργως και οι γύρω ντόπιοι.

Οι Ενετοί έστειλαν εκστρατευτικό σώμα να καταλάβει τα δύο φρούρια, και ενώ το Αγγελόκαστρο παραδόθηκε σχεδόν αμέσως οι Κερκυραίοι και οι Ανδηγαυοί της Κασσιόπης αντιστάθηκαν λυσσωδώς, εκνεύρισαν τους Ενετούς σε τέτοιο βαθμό ώστε μετά την κατάληψή του το κατέστρεψαν ολοκληρωτικά και γι αυτό το λόγο δεν υπάρχουν σήμερα παρά απομεινάρια απο εκείνο το οχυρό.

Έτσι ξεκίνησε η δεύτερη μακρά περίοδος της Ενετοκρατίας που κράτησε περισσότερο από 400 χρόνια, για την ακρίβεια 411 χρόνια, 11 μήνες και 11 ημέρες.
Να σημειωθεί εδώ ότι ο Κερκυραϊκός ελαιώνας δημιουργήθηκε τότε και είναι από τα σπουδαιότερα θετικά στοιχεία που άφησαν οι Ενετοί στο νησί.

Στο διπλανό πίνακα ζωγραφικής βλέπουμε ένα τυπικό στιγμιότυπο της Μεσαιωνικής Κέρκυρας, πρόκειται μάλλον για τη σημερινή οδό Νικηφόρου Θεοτόκη, το τοπίο μέχρι και σήμερα ελάχιστα έχει αλλάξει !

Σε αυτή την περίοδο δημιουργήθηκαν οι τάξεις των ευγενών των γραμμένων στο περίφημο libro d’oro, των αστών (civili) και των φτωχών (popolari), αναπτύχθηκε η γεωργία αλλά και η πνευματική και καλλιτεχνική ζωή, βελτιώθηκαν οι οχυρώσεις με την κατασκευή της τάφρου (κόντρα φόσσα) του παλαιού φρουρίου, χτίστηκε το νέο φρούριο και δημιουργήθηκε για οχυρωματικούς και αμυντικούς τότε λόγους η απέραντη πλατεία της Σπιανάδας.

Ηταν η περίοδος που άφησε ανεξίτηλα σημάδια στην κουλτούρα των Κερκυραίων σε όλους τους τομείς, στην τέχνη, στη μουσική παράδοση, στον πολιτισμό, στην τραγουδιστή προφορά στη γλώσσα, στην μαγειρική αλλά και στην αρχιτεκτονική της Πόλης και των χωριών.

Το πολίτευμα κατά την Ενετοκρατία

Το πολίτευμα στην Κέρκυρα όπως και σε όλα τα Επτάνησα επί Ενετικής κατοχής ήταν το αριστοκρατικό δηλαδή φεουδαρχικό, όλη η πολιτική εξουσία ήταν στα χέρια των ευγενών, οι μοναδικοί Ενετοί ήταν ο Γενικός Προνοητής Θαλάσσης που είχε την ανώτατη πολιτική εξουσία και ο Βάϊλος που είχε τη δικαστική εξουσία πλαισιωμένος από δύο συμβούλους, όλοι οι υπόλοιποι ήταν ντόπιοι ευγενείς που έπρεπε να είναι γραμμένοι στο Αρχοντολόγιο (libro d’oro), τη χρυσή βίβλο των ευγενών.

Στο libro d’oro συμπεριελήφθηκαν στην αρχή όλοι οι πριν την Ενετική κατοχή ευγενείς παλαιοβυζαντινής προέλευσης, πήραν επίσης τον τίτλο του Κόμη (Κόντε) και γράφτηκαν όσοι ήταν μεγάλοι γαιοκτήμονες, βυζαντινοί στρατιώτες και αργότερα όσοι αστοί ήταν αρκετά ισχυροί οικονομικά ώστε να μπορούν να προσφέρουν στο δημόσιο ταμείο.

Αν ρίξουμε μια ματιά στα ονόματα της χρυσής βίβλου θα διαπιστώσουμε με έκπληξη ότι τα περισσότερα επίθετα που ακούγονται σήμερα στην πόλη της Κέρκυρας ήταν γραμμένα εκεί, σε αντίθεση με τα χωριά όπου οι ευγενείς ήταν ελάχιστοι.

Το μεταναστευτικό ρεύμα από την Τουρκοκρατούμενη Ελλάδα

Οι Ενετοί παρά τα στρατιωτικά τους μέτρα ενώ τα κατάφεραν καλά με την άμυνα της πόλης της Κέρκυρας δεν κατάφεραν να προστατέψουν την Κερκυραϊκή ύπαιθρο που γνώρισε πολλές καταστροφές και πλήρωνε συχνά βαρύ φόρο αίματος σε κάθε επιδρομή βαρβάρων και πειρατών και ειδικά στις 2 πρώτες επιδρομές των Τούρκων, μία το 1537 και μια το 1571.

Ηταν το 1537 μ.χ όταν οι Τούρκοι του Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα αφού απέτυχαν να καταλάβουν την πόλη, κατέστρεψαν την ύπαιθρο και φεύγοντας πήραν μαζί τους 20.000 άτομα που τα πούλησαν σαν σκλάβους στην Κωνσταντινούπολη και την Αίγυπτο, έτσι ξεχερσώθηκε και ερήμωσε η ύπαιθρος, οι Ενετοί για να αποτρέψουν την καταστροφή έδωσαν γη και προνόμια σε όσους ήθελαν τότε να έρθουν και να εγκατασταθούν στην Κέρκυρα, δημιουργήθηκε έτσι ένα μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα κυρίως από την Ήπειρο, την Πελοπόννησο και την Κρήτη, αλλά και από την Μάλτα, πολλοί σημερινοί Κερκυραίοι έχουν την καταγωγή τους από αυτό το νησί της Μεσογείου, γενικά ολόκληρες συνοικίες της πόλης αλλά και μερικά χωριά κατοικούνται από τους απογόνους εκείνων που ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στην Κέρκυρα εκείνη την εποχή.

Θα πρέπει εδώ να λάβουμε υπ’ όψη μας και τις κοσμοϊστορικές συγκυρίες της εποχής εκείνης, το 1537 ερημώνει σχεδόν η Κέρκυρα και μόλις λίγα χρόνια αργότερα, το 1571 οι Τούρκοι αποσπούν από το κράτος της Βενετίας την Πελοπόννησο, την Κρήτη και την Κύπρο, έτσι δημιουργήθηκε αναγκαστικά μεγάλο κύμα προσφύγων από αυτές τις περιοχές που αναζητούσε έτσι κι αλλιώς νέα πατρίδα, γι αυτό και τα Επτάνησα έμοιαζαν και ήταν ο ιδανικότερος προορισμός.

Οι Ενετοί επίσης έδωσαν ώθηση στο μεταναστευτικό αυτό ρεύμα για δύο κυρίως επιπλέον λόγους, ο πρώτος για να ξαναζωντανέψει η νεκρωμένη μετά τις Τουρκικές επιδρομές ύπαιθρος των Επτανήσων, και ο δεύτερος για να αποσπάσουν από τους Τούρκους χρήσιμο ανθρώπινο δυναμικό με μεγάλες δυνατότητες σε πολλούς τομείς.

Μια μεγάλη ομάδα τότε ήρθε από το Ναύπλιο και τη Μονεμβασιά, οι μισοί από αυτούς εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Λευκίμης χτίζοντας το χωριό Αναπλάδες, ενώ οι υπόλοιποι σκόρπισαν στα βορειοανατολικά παράλια, από το Πυργί μέχρι και την Κασσιόπη, αρχηγός τους ήταν ο οπλαρχηγός Μπαρμπάτης, γι αυτό και η τοποθεσία Μπαρμπάτι δίπλα από το νησάκι, το προάστειο της στρατιάς βόρεια της πόλης λεγόταν παλιά και Αναπλιτοχώρι.
Άλλη ομάδα από την Πελοπόννησο έχτισε το χωριό Μωραϊτικα, γέμισε την Κορακιάνα που είχε ερημώσει τελείως και σκόρπισε και σε άλλα χωριά του νησιού, στις Μπενίτσες αλλά και σε όλο το νησί υπάρχουν αρκετοί με το επώνυμο Μωραϊτης και αρκετοί που το επώνυμό τους τελειώνει στο χαρακτηριστικό πελοποννησιακό ..όπουλος.

Η πολυπληθέστερη όμως ομάδα ήταν αυτή από την Κρήτη, πολλοί εγκαταστάθηκαν στη Γαρίτσα, προάστειο της πόλης και αρκετοί, οι πιο ευκατάστατοι μέσα στην πόλη, στα βόρεια έχτισαν το χωριό Άγιος Μάρκος ακριβώς πάνω από τον Ίψο και στα νότια τα χωριά Στρογγυλή, Μεσογγή, Αργυράδες και Κρητικά.

Όλοι αυτοί οι πληθυσμοί έφεραν μαζί και πολλά στοιχεία από την παράδοση και την κουλτούρα τους, οι Κρήτες συνέβαλαν και στην διαμόρφωση του Κερκυραϊκού γλωσσικού ιδιώματος που έτσι κι αλλιώς ήταν συνεχώς εξελλισόμενο, το χαρακτηριστικό άρθρο “τσι” αντί του “της” ακούγεται στην Κρήτη και τα Επτάνησα, τελικά βέβαια η ντόπια Κερκυραϊκή κουλτούρα αποδείχτηκε πολύ δυνατή και μέσα σε λίγα χρόνια αφομοίωσε αυτούς τους πληθυσμούς κανοντάς τους κανονικούς Κερκυραίους που υιοθέτησαν πλήρως τις συνήθειες, τα έθιμα και την Κερκυραϊκή προφορά.

Αρκετά αργότερα και γύρω στα 1800 κατέφυγε στην Κέρκυρα και μια άλλη μεγάλη ομάδα προσφύγων από το Σούλι μετά την καταστροφή του από τον Αλή Πασά, οι περισσότεροι απ αυτούς εγκαταστάθηκαν στις Μπενίτσες και οι απογονοί τους σήμερα αποτελούν το 70% του ντόπιου πληθυσμού.

Οι Ενετικές οχυρώσεις

Οι Ενετοί στην αρχή προσπάθησαν κι αυτοί να προσηλυτήσουν το νησί στον Καθολικισμό, χωρίς βέβαια να τα καταφέρουν, ενώ αργότερα και για πολιτικούς λόγους, αφού είχαν έρθει σε ρήξη με το Βατικανό και ειδικά μετά την απώλεια της Κύπρου το 1571, εγκατέλειψαν κάθε τέτοια προσπάθεια, δικαιολόγησαν δε αυτή τη στάση ανεξιθρησκείας με τη γνωστή ρήση “Siamo prima Veneziani e poi Cristiani”, δηλαδή: πρώτα είμαστε Βενετσιάνοι και μετά χριστιανοί.

Μάλιστα για να γίνουν αρεστοί και στα δύο δόγματα διοργάνωσαν και καθιέρωσαν πολλές κοινές θρησκευτικές εκδηλώσεις μερικές από τις οποίες εξακολουθούν να γίνονται μέχρι σήμερα.

Οι Ενετοί κατά τους πρώτους αιώνες απέτυχαν να προστατέψουν αποτελεσματικά από τις Τουρκικές επιδρομές την Κερκυραϊκή ύπαιθρο και το μπόργκο (μπόργκο = προάστεια) της πόλης που ήταν έξω από το παλιό φρούριο στο οποίο βρίσκονταν και το διοικητικό κέντρο, έτσι οι Τούρκοι αδυνατώντας να καταλάβουν το φρούριο εγκατέλειπαν το νησί αφού προηγουμένως έκαιγαν και λεηλατούσαν την ύπαιθρο που με αυτό τον τρόπο πλήρωνε πάντα βαρύ φόρο αίματος.
Αυτό ξεσήκωσε μεγάλη λαϊκή δυσαρέσκεια και πολλές φορές και πολλές λαϊκές εξεγέρσεις με αιματηρά επεισόδια.

Τα γεγονότα αυτά συν το ότι μετά τις απώλειες της Κρήτης και της Κύπρου η Κέρκυρα αποτελούσε το σπουδαιότερο έδαφος του θαλάσσιου κράτους της Βενετίας μετά από αυτή την ίδια τη Βενετία, ανάγκασε τους Ενετούς να σχεδιάσουν και να υλοποιήσουν πολλά και διαδοχικά πρωτοποριακά για την εποχή οχυρωματικά έργα και σε μεγάλη έκταση, ώστε να προστατέψουν την Κέρκυρα με κάθε τρόπο.

Από το 1576 μέχρι και το 1588 κατασκευάστηκε το νέο φρούριο στον λόφο του Αγίου Μάρκου στα βορειοδυτικά της πόλης, την ίδια εποχή μεγάλωσε και ο χώρος μπροστά από το παλαιό φρούριο για να γίνει η απέραντη σήμερα πλατεία Σπιανάδα, μεγάλωσε η τάφρος (Κόντρα φόσσα) μπροστά από το παλαιό φρούριο, τόσο που το χώρισε τελείως από τη στεριά, ενώθηκαν τα δύο φρούρια με τείχος που προστάτευε από τα δυτικά όλη την πόλη, με ισχυρότατα αμυντικά συστήματα όπως τους προμαχώνες του Ραϊμόνδου, του Αγίου Αθανασίου και τον προμαχώνα Σαραντάρη και κατασκευάστηκαν τέσσερις κύριες πύλες για τους κατοίκους και άλλες δύο για στρατιωτικούς σκοπούς.

Οι τέσσερις κύριες πόρτες της πόλης ήταν η περίφημη Porta Reala, μοναδικής ομορφιάς που βρισκόνταν στην αρχή της οδού Ευγενίου Βουλγάρεως και γκρεμίστηκε χωρίς λόγο το 1895 ξεσηκώνοντας ακόμη και διεθνή κατακραυγή, η Porta Raymonda, η πύλη της Σπηλιάς και η πύλη του Αγίου Νικολάου.
Αυτά τα αμυντικά σχέδια έγιναν από τους μηχανικούς Michele Sanmicheli από τη Βερόνα και τον Ferante Vitelli, ενώ αργότερα και κατά τον 17ο αιώνα προστέθηκε και άλλο τείχος εξωτερικά από αυτό που υπήρχε, σχεδιασμένο από τον μηχανικό F. Verneda.

Μετά την τελευταία Τουρκική επιδρομή του 1716 οχυρώθηκαν και το νησί Βίδο, οι λόφοι Αβράμη και Αγίου Σωτήρα και κατασκευάστηκε οχυρό για το προάστιο τότε Σαν Ρόκο (σήμερα Σαρόκο).

Οι οχυρώσεις αυτές έκαναν την Κέρκυρα ολόκληρη ένα απόρθητο οχυρό, μία από τις ελάχιστες πόλεις που περικλείονται εξ ολοκλήρου από τείχη, γι αυτό το λόγο τότε πήρε και το όνομα Καστρόπολη και είναι η μοναδική πόλη στην Ελλάδα που βρίσκεται ολόκληρη μέσα σε τείχη.

Η μεγάλη τουρκική πολιορκία του 1716

Ακολούθησε και τρίτη μεγάλη τουρκική πολιορκία το 1716 που έμεινε στην ιστορία σαν η πολιορκία της Κέρκυρας.

Την ευθύνη της άμυνας της Κέρκυρας είχε τότε ο Πρώσος στρατάρχης Johann Mattias Von Schulenburg, Σουλεμβούργος όπως τον αποκαλούσαν οι ντόπιοι.

Η πολιορκία της Κέρκυρας έγινε στα πλαίσια του Έβδομου Ενετοτουρκικού πολέμου, με την κατάληψη της στρατηγικής σημασίας νησιού θα άνοιγε ο δρόμος για την κατάληψη της Βενετίας και μετά της υπόλοιπης Ευρώπης.
Οι Τουρκικές δυνάμεις σύμφωνα με εκτιμήσεις ανέρχονταν σε 25000 με 30.000 άνδρες μαζί με βοηθητικούς και ατάκτους και σε 71 πλοία με περίπου 2200 πυροβόλα, αν προσθέσουμε και τα πληρώματα των πλοίων που αποτελούνταν από πεζικό που ονομάζονταν (λεβέντες) έφταναν τους 45-50.000.

Αντίθετα οι στρατιωτικές δυνάμεις της Βενετίας ήταν μόνο 3.097 άνδρες από τους οποίους μόνο οι 2.245 μάχιμοι, Το Νέο φρούριο της Κέρκυρας το οποίο ήταν και το κύριο πεδίο των μαχών, διέθετε 144 πυροβόλα και 4 όλμους.

Ο Σούλεμπουργκ κατάφερε να αντιμετωπίσει με επιτυχία το χάος που επικρατούσε μέσα στον ντόπιο πληθυσμό που προσπαθούσε με κάθε τρόπο να εγκαταλείψει το νησί ή να καταφύγει στα βουνά.
Διέταξε αμέσως τη στρατολόγηση όλων όσων ήταν ικανοί να πολεμήσουν και έτσι εξασφάλισε αρκετές εφεδρίες αλλά και αναπτέρωσε το ηθικό των πολιορκημένων.

Η πολιορκία ξεκίνησε ουσιαστικά στις 8 Ιουλίου όταν οι πρώτοι Τούρκοι αποβιβάστηκαν στον Ίψο και τα Γουβιά και έληξε μετά από σκληρές και πολύνεκρες μάχες το Σάββατο 22 Αυγούστου.

Στις 20 του μηνός μεγάλη κακοκαιρία σκόρπισε τα Τούρκικα πλοία και έπνιξε πολλούς Τούρκους στρατιώτες, δεν ήταν όμως η αιτία της υποχώρησης τους αφού οι σκληρές μάχες συνεχίστηκαν για ακόμα δύο μέρες.
Η κακοκαιρία μπορεί να έπληξε τον Τουρκικό στόλο αλλά έπληξε το ίδιο και τους αμυνόμενους μουσκεύοντας τα πυρομαχικά τους και αναγκάζοντας τους στο τέλος να αμύνονται με ακόντια.

Η κακοκαιρία αυτή και η σωτηρία της πόλης αποδόθηκε τότε από τον απλό λαό σε θαυματουργή επέμβαση του Αγίου Σπυρίδωνα, η Βενετική γερουσία με ψήφισμά της στις 19 Μαρτίου του 1717 καθιέρωσε, σε ανάμνηση της σωτηρίας του νησιού, ετήσια λιτανεία του Ιερού σκηνώματος του Αγίου Σπυρίδωνα που συνεχίζει να γίνεται μέχρι σήμερα κάθε χρόνο στις 11 Αυγούστου.

Σχετικά με τη σωτηρία της Κέρκυρας ο καθένας μπορεί να πιστεύει ότι θέλει, όμως η ιστορική πραγματικότητα και η αλήθεια είναι ότι δύο ήταν οι αιτίες που έκριναν τη μάχη, πρώτα η σθεναρή αντίσταση των αμυνόμενων μέχρι και την τελευταία στιγμή και δεύτερον η ήττα και καταστροφή του Οθωμανικού στρατού στο Peterwardein από τον Ευγένιο της Σαβοΐας που ανάγκασε τους Τούρκους να υποχωρήσουν.
Επίσης έφταναν συνέχεια ενισχύσεις συμμαχικών στόλων, τις τελευταίες μέρες μέχρι και Πορτογαλικά πλοία που δεν πρόλαβαν να λάβουν μέρος στις μάχες.

Με το να αποδίδουν μερικοί τη θετική έκβαση αποκλειστικά στη θεία παρέμβαση αλλοιώνουν την Ιστορική πραγματικότητα και υποτιμούν τον ηρωϊσμό των ντόπιων υπερασπιστών της Κέρκυρας.

Τελικός απολογισμός για τους υπερασπιστές της Κέρκυρας ήταν περίπου 800 νεκροί και 700 τραυματίες ενώ για τους Τούρκους οι απώλειες ήταν μεγάλες και έφτασαν τους 6.500 άνδρες, μεταξύ των νεκρών ήταν και ο Μουχτάρ, παππούς του Αλή πασά.

Στις μάχες αυτές πολέμησαν μαζί Κερκυραίοι, Ενετοί, Γερμανοί, Ιταλοί και οι Εβραίοι της πόλης, βοήθησαν Μαλτέζοι με 4 πλοία, Ιταλοί με 4 Παπικές γαλέρες, 2 γαλέρες από τη Γένοβα, 3 από την Τοσκάνη , 5 Ισπανικές γαλέρες και προς το τέλος της πολιορκίας έφτασαν για βοήθεια και Πορτογάλοι.
Ειδικά οι Εβραίοι της πόλης έδειξαν μεγάλη γενναιότητα πολεμώντας εξοπλισμένοι με έξοδα της Ισραηλιτικής κοινότητας και με επικεφαλής τον ίδιο το γιό του Ραβίνου.

Γενικός προνοητής τότε στην Κέρκυρα ήταν ο Αντρέας Πιζάνης που είχε τη διοίκηση του ελαφρού στόλου και υπασπιστής του Σούλεμπουργκ ο Κερκυραίος αντισυνταγματάρχης Δημήτριος Στρατηγός.

Θλιβερή λεπτομέρεια, σε εκείνη την πολιορκία μαζί με τους Τούρκους είχαν έρθει και Έλληνες από την κατεχόμενη Ελλάδα που προσδοκούσαν σε κατάληψη της Κέρκυρας από τους Τούρκους και είχαν σαν απώτερο στόχο το πλιάτσικο, όπως ακριβώς το είχαν κάνει προηγουμένως κατά την κατάληψη της Λευκάδας.

Ο Στρατάρχης Schulenburg τιμήθηκε για την αποφασιστικότητα και γενναιότητα του με ισόβια σύνταξη από την Γερουσία της Βενετίας και με ανδριάντα που σώζεται μέχρι σήμερα στην είσοδο του Παλαιού Φρουρίου, επίσης τιμήθηκαν και όλοι όσοι έδειξαν γενναιότητα κατά τη διάρκεια των μαχών.

Η αποτυχία των Τούρκων στην Κέρκυρα ήταν ένα ιστορικό γεγονός τεράστιας σημασίας, ένα ορόσημο που επηρέασε την ιστορική εξέλιξη όλης της Ευρώπης και ειδικά της Ελλάδας.
Η πορεία των Τούρκων σίγουρα δε θα σταματούσε εδώ και η Οθωμανική αυτοκρατορία ίσως δεν κατέρρεε, με προφανείς τις επιπτώσεις για το τότε εκκολαπτόμενο Ελληνικό έθνος και για την Ευρώπη.
Δυστυχώς όμως δεν αντιμετωπίστηκε από τους ιστορικούς ανάλογα με τη σπουδαιότητα του, πολλοί λίγοι ξέρουν ότι τότε χάρη στη γενναιότητα των Κερκυραίων αλλά και πολλών Ευρωπαίων ανακόπηκε οριστικά η Τουρκική επέλαση προς τα δυτικά, παραβλέπουν το γεγονός ότι χωρίς αυτή τη νίκη ίσως να μην υπήρχε σήμερα Ελληνικό κράτος!

Οι Ευρωπαίοι αντίθετα τίμησαν την πολιορκία της Κέρκυρας με διάφορους τρόπους, το πολεμικό ορατόριο “Ιουδήθ θριαμβεύουσα” (JUDITHA TRIUMPHANS) του Αντόνιο Βιβάλντι, που πέρασε πολλά χρόνια της ζωής του στο νησί, γράφτηκε ειδικά γι αυτή την περίπτωση και παιζόνταν σε όλα τα μεγάλα θέατρα για πολλά χρόνια.

Αυτή ήταν και η τελευταία από τις πολλές προσπάθειες των Τούρκων να επεκταθούν στην Ευρώπη.

Η περίοδος της Ενετοκρατίας άφησε πολλά θετικά στοιχεία στην κουλτούρα και τον πολιτισμό αλλά σημαδεύτηκε και από πολλά αρνητικά γεγονότα, κατά καιρούς υπήρξαν πολλές λαϊκές εξεγέρσεις, στα χωριά κυρίως λόγω της αυταρχικής διακυβέρνησης των Ενετών και των αυθαιρεσιών και ασυδοσίας της άρχουσας τάξης των ντόπιων ευγενών, οι σχέσεις λαού και ευγενών ήταν σχέσεις δούλων προς τον αφέντη, πολλές εξεγέρσεις καταπνίγηκαν στο αίμα, ήταν από τα μελανώτερα στοιχεία της Ενετικής κυριαρχίας στο νησί.

Η Κέρκυρα πάντως ήταν τόσο σημαντική για τη Βενετία που παρέμεινε αναπόσπαστο έδαφος του κράτους της μέχρι και την κατάρρευση του κράτους αυτού.
Ιόνιον κράτος - νέοι χρόνοι

Περισσότερα για την Ιστορία